امروزه استفاده از مواد پلاستيكي در صنايع بسته بندي و غذايي به دليل دارا بودن خواص مطلوب و سهولت استفاده، در حال گسترش است. توليد روز افزون اينگونه مواد كه از پليمرهاي مقاوم به تخريب زيستي مي باشند، جهان را با بحران دفع آنها مواجه ساخته و مشكلات اكولوژيكي و زيست محيطي فراواني را ايجاد كرده است. سالانه چندين هزار تن پلاستيك پس از مصرف در محيط هاي آبزي ريخته شده و در نواحي خاصي از درياها و اقيانوس ها تجمع مي يابند و مشكلات جبران ناپذيري در اكوسيستم دريايي ايجاد مي كنند. از سوي ديگر سوزاندن ضايعات پليمري سبب آلودگي هوا مي شود و با توجه به نوع ماده اوليه در سنتز آنها، گازهايي همچون سيانيد هيدروژن، كلريد هيدروژن و ساير گازهاي خطرناك در محيط آزاد ميشود.  بنابراين مشكلات زيست محيطي ناشي از تجمع اين مواد در طبيعت سبب شده است كه توجه بيشتري به توليد نوعي از اين پلاستيك ها معطوف شود كه براحتي در محيط زيست تخريب مي شوند و به طبيعت بازمي گردند.
تاكنون تعداد زيادي از پليمرهای زيست تخريب پذير  شناسايي و سنتز شده اند و مطالعه براي توليد انواع جديد اينگونه پليمرها در دست بررسي است و روز به روز بر تعداد آنها افزوده مي شود. انواع اين پليمرها در دسته هاي زير قرار مي گيرند: پلی هيدرکسی آلکانوات ها  (PHAS)٢  ،پلي وينيل الكل(PVOH)  ،پلي اورتان(PU)  ، پلي كاپرولاكتن (PCL) ،پلي لاكتيك اسيد(PLA)، پلي بوتيلن سوكسينات آديپات (PBSA) ،پلي بوتيلن سوكسينات(PBS) ،اتيلن ترفتالات(PET) ، كوپليمرهای آليفاتيكي آروماتیکی  (AAC)   پلي متيلن آديپات ترفتالات (PTMAT) ،بوتيلن آديپات ترفتالات(PBAT) و پلي لاكتيك اسيد با تركيب هاي آليفاتيكي .(CPLA) 
با تغيير واحدهاي پليمري و  درصد آنها در كوپليمرها مي توان درجه تخريب پذيري بيوپليمر را تنظيم و كنترل كرد. 

تمام ارگانیسم های (موجودات) زنده، به خصوص انسان ها، به طور مداوم در معرض میدان های الکتریکی یا مغناطیسی (EMF, MF) قرار دارند. در حال حاضر به نظر می رسد که قرار گرفتن در معرض میدان می تواند موجب القای تغییرات زیستی شود، اگر چه علل دقیق آنها شناخته شده نیست. به نظر می رسد که MF ها قادر به القای یک سری اثرات وسیع باشند.
ورتیمر   و لیپر   برای اولین بار سوالاتی را در مورد احتمال اثرات خطرناک اعمال میدان مغناطیسی را مطرح کردند، آنها گزارش کردند که بچه هایی که در نزدیکی خطوط انتقال نیرو زندگی می کنند 2 تا 3 برابر بیشتر در معرض سرطان قرار می گیرند.
اثر سرطان زایی MF ها به طور گسترده روی انسان و دیگر پستانداران مطالعه شده است. اگر چه، وابستگی آشکاری تا به حال دیده نشده است. شواهد پیشنهاد می کند که قرار گرفتن در معرض EMF احتمالاً باعث ضعیف شدن سرطان می شود؛ با این حال امکان خطرناک بودن میدان هنوز رد نشده است.
تأثیر میدان مغناطیسی ساکن (SMF) روی سیستم های زیستی نیز سال های زیادی است که یک موضوع قابل توجه می باشد. با توجه به اطلاعات موجود، اثرات زیستی SMF ها، در هر دو حالت in vivo و in vitro هنوز به طور صریح و بدون ابهام تفسیر نشده است.
روند افزایشی تولید میدان های مغناطیسی (MF) و الکتریکی (EMF) که ناشی از گسترش استفاده از وسایل الکترونیکی در زندگی روزمره است، دانشمندان را به مطالعه اثرات EMF ها و MF ها روی ارگانیسم های زنده ترغیب می کند؛ با این دید که بتوان از سلامتی انسان در مقابل اثرات نا مطلوب احتمالی میدان ها محافظت کرد .. شواهدی که در طی چند سال اخیر راجع به این نتایج خطرناک جمع آوری شده است "آلودگی الکترومغناطیس"   گفته می شود.
داده های گزارش شده در مقالات در زمینه های شدت میدان مغناطیسی (از 7-10 تا 10 تسلا)، نوع میدان (ساکن یا نوسانی)، و شیئی که در معرض میدان مغناطیسی قرار می گیرد (از سلول های کشت شده در محیط آزمایشگاهی تا انسان ها) خیلی متفاوت هستند. فعالیت میدان T 6/0 SMF ها مشابه نورUV m J m-2 s-1 14/0 تخمین زده شده است..
اگر چه تا امروز، اثرات مضری برای سلامتی  با کار در محیط SMF ها یا در معرض کامل آنها با شدت شار زیر T 2 به طور صریح یافت نشده است؛ ولی به اطلاعات کاملتری از اثرات زیستی (مثبت و منفی) SMF ها بر روی ارگانیسم های زنده نیاز است