درمان آپنه:
نوزادانی که در معرض خطر آپنه هستند باید مونیتورینگ قلبی تنفسی برایشان شروع شود در دوره های خفیف ومتناوب آپنه تحریک لمسی ملایم کفایت میکند. شروع آپنه پس از هفته دوم زندگی در نوزاد نارسی که قبلاً خوب بوده است یا در نوزاد ترم در هر زمان ،رویداد مهمی است وبررسیهای سریع را میطلبد .آپنه نارسی مکرر را میتوان با تئوفیلین یا کافئین درمان کرد متیل گزانتینها از طریق آستانه پاسخ دهی به هایپرکاپنه و نیز تشدید قابلیت انقباض دیافراگم و جلوگیری از خستگی دیافراگم اثر تحریکی برتنفس را افزایش میدهند. تئوفیلین و کافئین مؤثرند ولی كافئين عوارض جانبی کمتری دارد مثل تاکی کاردی و عدم تحمل غذا). دوز اولیه ۵-۷mg/kg از تئوفيلين (خوراکی) یا آمینوفیلین (وریدی) و متعاقب آن دوزهای mg/kg - ۲-۱که هر ۱۲ -۶ساعت از طریق خوراکی یا وریدی تجویز میشود سیترات کافئین با دوز اولیه ۲۰mg/kg و سپس ۲۴ ساعت بعد با دوز نگهدارنده ۲۴/mg/kg۵ روزانه به صورت خوراکی یا وریدی تجویز میگردد پایش این دوزها با علایم حیاتی پاسخ بالینی و سطح سرمی دارو صورت میگیرد سطح درمانی تئوفیلین ۶-۱۰g/mL و کافئین ۸-۲۰g/mL) کافئین انتخابی تر است (۲۰) زیرا عوارض جانبی آن نادر است دوزهای بالای متیل گزانتینها نیز بسیار مؤثر است و عوارض جانبی زیادی ندارد و باعث کاهش ناتوانیهایی در رشد عصبی میشود عدم تحریک تنفسی در نوزادان مبتلا به RDS ممکن است باعث ایجاد وابستگی به ونتیلاتور افزایش BPD و مرگ شود دو گزاپرام (Doxapram)، که یک محرک پرقدرت تنفسی شناخته شده است، عمدتاً بر روی گیرنده های شیمیایی محیطی عمل میکند و در نوزادان مبتلا به آپنه نارسی که به متیل گزانتینها پاسخ نمیدهد مفید میباشد ولی به دلیل اثرات جانبی نقش درمانی محدودی دارد تزریق RBC متراکم برای کاهش بروز آپنه ایدیوپاتیک برای نوزادان به شدت کم خون در نظر گرفته میشود رفلاکس معده به مری (GER) در نوزادان شایع است ولی اطلاعات موجود از ارتباط علت و معلولی بین GER و آپنه یا کاهش دفعات آینه در نوزادان نارس بر اثر استفاده از داروهای ضدرفلاکس حمایت نمیکند